Add
Private Notes
De tournee van zijn eerste soloshow Hard en Zielig, vond plaats in 1994. Begonnen in het clubcircuit, staat de cabaretier aan het einde van de reeks voorstellingen voor grote zalen te spelen. Kenmerkend zijn onder andere de abrupte overgangen tussen de verschillende sketches, de fascinatie met de thema's seks en geweld en de afwezigheid van ‘de actualiteit’ en ‘engagement’ in het programma. De meeste personages die Teeuwen neerzet zijn eenzame mislukkelingen, zich onderscheidend door hun tics en vreemde wereldvisie. Hard en Zielig slaat vooral aan bij tieners en twintigers van die tijd.[bron?] Favoriet zijn onder andere de fabel over de vos, de raaf en de vogelverschrikker Kiekerjan en de alternatieve bijbelvertelling Bijbelverhaal.
Na het debuut volgt snel de tweede show: Met een Breierdeck. Het is een verzameling schetsen van een breed emotioneel spectrum, uiteenlopend van speelse sciencefiction tot orgastisch geweld. Teeuwen brak een lans met Bertje & Henk, een improvisatie waarin hij twee ‘vrijwilligsters’ uit het publiek laat figureren in een soort poppenkast. Geen cabaretier had het tot dan toe aangedurfd om het publiek in die mate bij de show te betrekken. Ook vermeldenswaardig zijn Kruik en Nostradamus. Over Kruik zou Teeuwen later zeggen dat het een van zijn beste sketches is. De speellijst van Met een Breierdeck wordt niet voltooid. Teeuwen heeft te kampen met oververmoeidheid en moet het laatste deel van de tournee afzeggen. Enkele jaren van bezinning volgen. Zijn hoofdrol in de film Jezus is een Palestijn is de eerste keer dat Teeuwen in aanraking komt met het maken van een film. Een samenwerkingsproject met Pieter Bouwman, getiteld de Mannen van de Radio, verschijnt op CD. Het is een selectie uit de reeks geïmproviseerde, absurdistische dialogen, opgenomen voor het radioprogramma De Avonden in de periode 1995-1997. De dialogen die niet op deze verzamel-CD zijn opgenomen, circuleren op het internet. Nog steeds duiken er verloren gewaande opnames op.
In 2000 is Teeuwen terug met zijn derde soloshow: Trui. Hoewel de succeselementen van de oude Teeuwen nog aanwezig zijn, is de sfeer van de show een andere dan van de twee voorgaande. Minder dan in Met een Breierdeck, bijvoorbeeld, ligt het accent op geweld. Het absurdisme is eerder lieflijk en de typetjes zijn vaker twijfelaars en minkukels dan maniakken. De show onderscheidt zich door gedetailleerde uitwerking van timing, mimiek en muzikaliteit van zowel sketches als muziek. Een nieuw thema is de rolverdeling tussen cabaretier en publiek - deze wordt althans voor het eerst expliciet benoemd. Teeuwen treitert zijn publiek, spreekt zijn minachting erover uit en weigert het slotapplaus. Dit thema zal in zijn volgende voorstellingen blijven terugkeren. De sketch 'Broken my leg' is gebaseerd op een stuk dat hij met Pieter Bouwman heeft opgenomen voor De Mannen van de Radio, genaamd Save your Soul.
De vierde show is - vooralsnog - de minst abstracte. Hoewel het absurdisme nog steeds een aanzienlijk onderdeel uitmaakt van de show, bevat deze show ook enkele sketches die niet zouden misstaan in de show van een maatschappelijk geëngageerd cabaretier. Het lied Nederland trekt ons zelfbeeld van een tolerante natie in twijfel. God en Allah veegt de vloer aan met de grote wereldreligies. Het verschil tussen Teeuwen en de oude generatie maatschappijcriticasters blijkt uit een sketch als De Jostiband. Het is een tirade die doet denken aan conferences van Youp van 't Hek met als verschil dat Teeuwen zich 'fout' toont: hij valt niet de gevestigde orde, maar juist een kwetsbare groep van de samenleving aan. Opvallend is wederom het slotapplaus. Het publiek krijgt alle gelegenheid om de onthouding na Trui in te halen. Minutenlang laat Teeuwen het publiek de handen stuk klappen en zelfs dan weigert hij de bühne te verlaten. Intussen heeft Teeuwen kennisgemaakt met cartoonist Gert-Jan van Leeuwen, beter bekend als Gummbah. Samen met Pieter Bouwman spelen ze een reeks voorstellingen in het Betty Asfaltcomplex. De voorstellingen worden bewerkt tot de televisieserie Poelmo, slaaf van het zuiden (voor meisjes die van dieren houden).
Tot de onderwerpen van "Industry of Love" behoren de kikvorsman op schoot, vrouwen lastigvallen met lege vissenkommen, dieren en tijd. Het verschil met Teeuwens eerste drie shows is dat het absurdisme eerder lichtvoetig dan tragikomisch is. Desalniettemin bevat Industry of Love een aantal sketches die het onbestemde gevoel van weltschmerz oproepen. Het gedicht Liefde is een van de zeldzame momenten waarop de cabaretier tot het publiek spreekt zonder absurdisme of dubbele bodem. Het is een verzuchting over de liefde als pijnlijke maar verslavende, en tot mislukken gedoemde onderneming. In het controversiële stuk Koningin wordt het koningshuis onder handen genomen. Teeuwen slaagt er weer in om zijn publiek op te zadelen met dat schuldbewuste en gegeneerde gevoel dat gepaard gaat met lachen om zaken die over de grens van het betamelijke lijken te gaan. Hoewel niet representatief voor de show als geheel (een Fremdkörper, in zijn eigen woorden), houdt deze sketch Teeuwens reputatie in stand: "een cabaretier die alleen maar wil choqueren". Hij lijkt er niet mee te zitten: 'Dat is dus geen lintje voor mij', voorspelt hij, schuldbewust glimlachend.
Hans Teeuwen keert weer terug in het Nederlandse theater met een avondvullend programma. De première van de nieuwe show, Spiksplinter, was in maart 2011. De voorstelling bestaat uit louter nieuw materiaal, en speelt onder andere in het DeLaMar Theater en Carré in Amsterdam.
