Add
Private Notes
Tom heeft nog nooit op een paard gezeten, maar toch test hij in de allereerste aflevering het boekje The Modern Art of Taming Wild Horses van J.S. Rarey, een werkje uit 1865. Daarin legt Rarey, zowat de eerste echte Amerikaanse paardenfluisteraar, uit hoe je een wild paard moet vangen en temmen. Dat is een gevaarlijke en delicate bezigheid, maar Tom wil het toch proberen. In de VS lopen nog duizenden wilde mustangs rond en Tom trekt eerst naar de staat Nevada om er een te vangen. Hij krijgt daarbij de hulp van professionele paardenvangers die de mustangpopulatie in de VS beheren. Hij kan hun hulp goed gebruiken, want de dieren zijn in de vrije natuur geboren en zijn nog nooit in hun leven door een mens benaderd. Eens het paard gevangen is, wordt het naar Texas gebracht. Daar zal Tom proberen om het, onder begeleiding van ervaren paardenfluisteraar Clint, te temmen en uiteindelijk te berijden. Dat is op zich al geen eenvoudige opdracht, maar Tom wil de klus ook nog eens op zeven dagen klaren. Dat is waanzinnig snel en de meeste cowboys verklaren hem dan ook voor gek. Paarden temmen is een heel moeizaam proces waarbij je slechts heel voorzichtig, met kleine stapjes, vorderingen maakt. Als Tom het dier verkeerd inschat, kunnen de gevolgen rampzalig zijn. Een trap van een mustang kan dodelijk zijn. Vooral Toms plan om het dier na zeven dagen ook al te bestijgen is erg ambitieus. Als er dan iets misgaat, is hij de klos. Tom heeft geen enkele ervaring met het berijden van een tam paard, laat staan dat hij weet wat te doen wanneer zijn mustang zou beginnen steigeren en bokken. Via zijn eerste boekje kwam Tom terecht in een voor hem totaal vreemde wereld. Het werd een heel intense en emotionele ervaring in het hartje van de Amerikaanse Wild West.
Met de haaienhypnose is Tom een uitdaging aangegaan waar hij aanvankelijk weinig affiniteit mee had. Hij was erg sceptisch over het fenomeen hypnose, maar waagde zich desondanks aan het hypnotiseren van haaien. Qué? Het is inderdaad geen wijdverspreid gebruik, maar enkele haaienliefhebbers zijn in staat om haaien te hypnotiseren. Door middel van de juiste aanraking op het juiste moment kunnen ze een gevaarlijke haai zo mak als een lammetje krijgen. De dieren zijn dan volledig in trance en perfect manipuleerbaar. Dat wil Tom ook kunnen. Voor hij aan de haaien begint, moet Tom volgens zijn boekje eerst alles leren over hypnose. Hij moet eerst kleine huisdieren leren hypnotiseren en het daarna met mensen proberen. Daarbij heeft hij een cruciaal probleem: hij gelooft niet in mensenhypnose. "Allemaal fake" en "allemaal in scene gezet", aldus Tom. Patrick Pickart, een Vlaamse tophypnotiseur, probeert Tom toch te overtuigen. Hij spoort hem zelfs aan om zelf een echte hypnoseshow te doen. Tom moet wildvreemden onder hypnose brengen en hen dingen laten doen die ze nooit bij volle bewustzijn zouden doen. Als dat lukt, zou hij pas echt overtuigd zijn. Maar de moeilijkste en gevaarlijkste opdracht blijft natuurlijk de haaienhypnose. Tom vliegt naar de Bahama's om daar Caribische rifhaaien te hypnotiseren. Dat zijn haaien die tot drie meter lang kunnen worden en die je als duiker normaal gezien liever met rust laat. Onder leiding van Christina Zenato, een ervaren haaienhypnotiseur, probeert Tom de dieren te begrijpen en juist aan te voelen. Alleen zo heeft hij kans op slagen.
We hadden ons in het begin van het nieuwe seizoen van Tomtesterom voorgenomen om bij elke aflevering grenzen te verleggen. Wist ik veel dat de grens om live te moeten zingen voor een publiek een bijna onoverschrijdbare grens voor mij zou worden ... Ik heb een grote bewondering voor zangers. Ik droom er al heel lang van om te kunnen zingen maar ik stond niet op de eerste rij toen de zangstemmen werden uitgedeeld denk ik ... Het optreden in De Toverfluit was voor mij dus een enorme barrière om te overwinnen.
Ik wil gerust discussiëren met iedereen over het schlagergenre en de plaats die het in de muziekindustrie heeft, maar wat je niet kan ontkennen, is dat elke zanger die aan de wedstrijd deelnam wel degelijk kon zingen. Hoe later op de avond, hoe dieper de moed in mijn schoenen kwam te staan... Ik kende mijn tekst niet, ik kon niet zingen, ik had geen podiumact .... ik had gewoon niets. Het werd een fiasco. Ik vond de jury nog heel mild en eerlijk gezegd denk ik dat ze me wat gespaard hebben maar één ding is zeker: schlagerzanger worden is en blijft de grootste grens die ik ooit heb overschreden !
Pinto, die als leider voorop liep, bleef even haken met haar poot achter een uitstekende tak.
De rest kon haar niet meer ontwijken. De hele meute kwam hard tot stilstand en ik moest de slee op zijn kant gooien om een botsing met de honden te vermijden. Toen ik de hele slee en de honden terug aan het reorganiseren was om te kunnen vertrekken, zag ik dat Pinto mankte. Lopen ging niet meer. Ze moest de slee in tot aan het checkpoint waar ik haar zou laten nakijken door de dierenarts.
Het werd een hel om er te geraken. Ik heb Pinto zeker 15 keer terug in de slee moeten steken. Telkens de honden vertrokken, wrong Pinto zich terug uit de slee en sprong eruit. Het was gevaarlijk. Ik had haar immers vastgemaakt aan de slee en de honden blijven doorgaan. Een paar keer kreeg ik de slee niet gestopt en zag ik Pinto aan de slee bengelen terwijl de andere honden maar bleven trekken. Ik was bang. Bang voor mezelf, bang voor Pinto, bang om niet verder te kunnen in een donker bos bij -35 °C.... Bij het checkpoint oordeelde de dierenarts dat de race voor haar over was. Ik zou de volgende dag vertrekken met 1 hond minder!
Sumo-trainingen zijn bikkelhard. 250 keer squatten (diep door je benen buigen) als opwarming zijn geen uitzondering. Bovendien was de tijd die coach Stephen had beperkt, dus deed hij er alles aan om me klaar te stomen voor het Europese Kampioenschap. We werkten intensief samen. Haast dagelijks reed ik naar Herentals of naar Eindhoven om er te trainen en beetje bij beetje deed ik ervaring op. Stephen moest me enkel nog explosieve agressie bijleren en had daar zo zijn trucje voor. Hij duwde telkens opnieuw zijn duim tussen mijn ribben op een plek die je echt verlamde en dagen erna nog pijn deed .... Hij maakte me bozer en bozer.
Toen hij voor de derde keer na elkaar zijn truc toepaste en hij zijn duim diep onder mijn ribbenkast wrong, ging het licht bij me uit. Zijn truc werkte. Hij had mijn agressie opgewekt. Ik kookte vanbinnen. Met al mijn energie stootte ik Stephen recht in zijn gezicht. De psycho coach schrok en vloog 4 meter achteruit uit de ring. Hij herpakte zich snel. "Mooi zo!" zei hij. "Nu kan je vertrekken naar het EK!". Stephen, sorry. Het was zo niet bedoeld. .... maar toch een klein beetje wel ... .
De Marathon des Sables is de zwaarste uitdaging die ik ooit aanging. 252 km op 7 dagen door de brandende Sahara. Het was de 25e editie en de organisatoren hadden het extra zwaar gemaakt.
De 4e dag was de 'koninginne-etappe'. Het orgelpunt. 84 helse kilometers. De eerste 52 km gingen vrij vlot. De checkpoints volgden zichzelf vrij snel op. Mijn tempo bleef constant. Het ging goed.
Maar daar kwam snel verandering in. Na 52 km op checkpoint 4 begon het fout te gaan. Ik was kapot. Had bijna constant gelopen. Mijn voeten voelde ik haast niet meer maar ik kon er ook niet meer op stappen. De pijnstillers werkten niet meer. Er restte nog 32 km. Ik weet er bijna niets meer van. Het werd één grote calvarietocht. Nooit geweten dat 32 km zo lang kon duren. De organisatie had een laserstraal gezet op het laatste checkpoint. Die zag je al van op 30 km in de lucht schijnen. De straal kwam maar niet dichter. Een paar keer dacht ik aan stoppen. De checkpoints lagen precies verder en verder uit elkaar terwijl ze op mijn kaartje net dichter bij elkaar lagen. Nico en Pascal keken alsmaar sipper en sipper op elk checkpoint. Ze zeiden niets, maar dat hoefde ook niet. In hun ogen zag ik hoe het met mij stond. Na 16 uur strompelde ik over de meet. Nico en Pascal zeiden niets. Ik ook niet. De beelden spreken boekdelen.
De Chihuahua Express is een klassieker onder de oldtimer races. Het bleek geen makkelijke opdracht te zijn. Het leek wel of ik nog nooit met een auto had gereden. De versnellingsbak werkte volgens een heel ander principe dan een normale auto en ik had alle moeite van de wereld om het schakelen onder controle te krijgen.
Op die manier reed ik tijdens de proefritten de versnellingsbak stuk. Ons budget liet het niet toe om snel een andere versnellingsbak te kopen en vanaf dan was het eigenlijk behelpen.
Het Flying Scorpion team ging op zoek naar een andere motor. Uiteindelijk werd het een standaard versnellingsbak die al het 'racen' uit de auto haalde. Op de snelweg naar het raceparcours werd ik voorbij gestoken door Nico en Pascal die me vanuit een huurwagen filmden!
De wendbaarheid van de kever zorgde ervoor dat mijn tijden niet te traag waren maar op de rechte stukken moest ik echt rechts aanhouden en opletten voor de wagens die me aan bijna 250 km/u voorbij zoefden.
Het werd een echte calvarietocht. Constant gepruts aan de wagen, versnellingsbak op halve kracht, motor die oververhitte,... het was een helletocht.
Tijdens de 2e dag gaf de kever er definitief de brui aan. We stonden aan de kant van de weg. Op. Moegestreden en onwetend over wat er zich die dag nog in de race zou afspelen. 3 doden op 2 dagen. De race werd afgelast. Al onze problemen kwamen in het niet te staan tegenover de zware tol die de race had geëist. De organisator zei : "They died loving what they did". De Chihuahua Express, een pijnlijke herinnering.
In deze aflevering blikt Tom terug op de hoogtepunten van seizoen 2.
